Τα τεχνητά γλυκαντικά και τα υποκατάστατα ζάχαρης χαμηλών ή μηδενικών θερμίδων αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της βιομηχανίας τροφίμων εδώ και περισσότερο από έναν αιώνα. Η σακχαρίνη, το πρώτο τεχνητό γλυκαντικό, κυκλοφόρησε στην αγορά στις αρχές του 1900, και από τότε η χρήση τους επεκτάθηκε σε αναψυκτικά, γλυκά, γιαούρτια, τσίχλες, ακόμη και προϊόντα που παρουσιάζονται ως «διαιτητικά». Από τη δεκαετία του 1970, ο Οργανισμός Τροφίμων και Φαρμάκων των ΗΠΑ (FDA) έχει εγκρίνει έξι τεχνητά γλυκαντικά για χρήση στα τρόφιμα: σακχαρίνη, ασπαρτάμη, σουκραλόζη, ακεσουλφάμη-Κ, νεοτάμη και advantame. Στην ίδια κατηγορία κατατάσσονται οι αλκοόλες σακχάρου (όπως ξυλιτόλη και ερυθριτόλη) αλλά και φυσικά υποκατάστατα φυτικής προέλευσης (στέβια). Η εικόνα γύρω από τα γλυκαντικές ουσίες παραμένει διφορούμενη: από τη μία πλευρά, οι υποστηρικτές τους τονίζουν τα οφέλη όπως μείωση του γλυκαιμικού φορτίου για τα άτομα με διαβήτη, προστασία από τερηδόνα, περιορισμό της θερμιδικής πρόσληψης. Από την άλλη, σειρά ερευνών έχει καταγράψει πιθανούς κινδύνους, όπως επιβλαβείς επιδράσεις στο μικροβίωμα του εντέρου, αυξημένο κίνδυνο παχυσαρκίας, μεταβολικού συνδρόμου, καρδιαγγειακών […]